Tof, ik mag mee! Het is 24 april en samen met mijn lieve vrouw en derde generatie Indo Anne, rij ik richting de 3^e Generatiedag van Indisch Goud. Nieuwsgierig en zonder een idee van wat ik kan verwachten komen we aan op het terrein. Het zit niet in mijn aard om me heel goed in te lezen op wat ik ga doen. Dit maakt dat ik vaak onbevangen in dingen stap, maar ook dat ik verrast kan worden door wat er allemaal gebeurt. 

We rijden een mooie landweg op, het is er werkelijk prachtig. In gedachten hoop ik dat we nog een parkeerplekje vinden want het zal wel druk zijn. “Zitten we wel goed?” vraag ik. Het enige wat ik zie is een parkeerplaats met drie auto’s en een mooi landhuis, maar er wordt me verzekerd dat we goed zitten. De 3^eGeneratiedag blijkt geen groot feest met saté en heel veel mensen en gezellige muziek. In plaats daarvan gaan we met een klein clubje mensen aan de gang met wat het betekent om een derde generatie Indo te zijn. Tot mijn grote verbazing ben ik de enige partner en naast de trainer ook de enige man. Allemaal niet wat ik had verwacht, maar goed, ik blijf nieuwsgierig. 

Even een stapje terug. Ik ben heel gelukkig getrouwd met mijn lieve Anne. Ze heeft haar zoektochten in het leven, waar ik haar in steun waar ik kan. Veel van haar zoektochten zijn te verklaren door dingen die in het verleden zijn gebeurd. Het is voor haar niet altijd makkelijk en voor ons samen ook niet, maar er is niks wat af doet aan hoe goed we het samen hebben. Ik volg haar zoektocht en dacht het steeds beter te begrijpen…of toch niet?

Met mijn vrouw komt ook mijn schoonmoeder, zij is in deze de tweede generatie Indo. Ook van mijn schoonmoeder hou ik en ook met haar heb ik mijn zoektocht. Hoe kan het toch dat we elkaar af en toe zo niet begrijpen. Het ‘enige’ wat ik graag wil is dat ze ‘echt’ is, is dat zoveel gevraagd? Het zal wel een generatie ding zijn, en ja, ik zal ook wel te direct zijn.

Weer terug naar de dag. Iedereen begint met zich voor te stellen en wat te vertellen over zichzelf. Ik luister en raak steeds wat meer in verwarring. De verhalen die ik hoor zijn hele persoonlijke verhalen, en mega respect voor de openheid van deze groep, maar hoe kan het dat ik in ieder verhaal mijn/ons verhaal terug hoor? Problemen met directheid, ingewikkelde familierelaties, moeilijke verhouding met intimiteit, de zoektocht naar identiteit, het wel/geen Indo mogen zijn en zo nog veel meer. 

De hele dag draait mijn hoofd overuren, naast alle verhelderende dingen wordt de verwarring ook steeds groter. In iedere opstelling, in ieder verhaal en iedere blik zit een stukje van elkaars verhaal en dus ook van mij als partner van. 

Ik besef me deze dag dat de zoektocht van mijn Anne en haar moeder, en waarschijnlijk van veel andere Indo’s, een hele verwarrende zoektocht is die over generaties heen gaat. Een zoektocht waar oorzaak/gevolg en gevolg/oorzaak steeds weer gezocht worden in tastbare begrippen, daar waar soms geen woorden en direct aanwijsbare startpunten te vinden zijn. 

En daar sta ik, staan wij als partners en naasten. Het snappen en meer kunnen verplaatsen in die zoektocht wordt afgewisseld met er niks van begrijpen, een mee-lijden. 

Vertel me meer, vertel ons meer over jullie zoektocht, ook al is spreken zilver en zwijgen Indo. Ik wil je verhaal horen, je zoektocht volgen en daar waar verlaten voelen overheerst, er toch voor je zijn. Er juist dan voor je zijn.

Blij dat ik op deze kleine grootse dag zoveel heb mogen leren, voel ik me trots een blanda partner van mijn derde generatie Indo te mogen zijn.